Ο εκφοβισμός ΔΕΝ είναι αποδεκτός

  Ο εκφοβισμός ΔΕΝ είναι αποδεκτός 

    Ο εκφοβισμός είναι ευρέως διαδεδομένος στην κουλτούρα μας και έχει εξελιχθεί σε ανησυχία για τη δημόσια υγεία. Είναι ένας τύπος προγραμματισμένης επαναλαμβανόμενης επίθεσης από ομοτίμους στην οποία ο νταής και το θύμα έχουν διαφορά δύναμης. Είναι συχνά διακριτικό και κρυφό, επηρεάζοντας μεγάλο αριθμό νέων.

   Είναι ένας διαδεδομένος, διαφοροποιημένος και πιθανώς καταστροφικός τύπος παιδικής και εφηβικής επιθετικότητας. Ο εκφοβισμός ορίζεται ως η σκόπιμη, εχθρική συμπεριφορά που περιλαμβάνει μια πραγματική ή αντιληπτή ανισορροπία κοινωνικής δύναμης. Η συμπεριφορά έχει επαναληφθεί ή έχει τη δυνατότητα να επαναληφθεί στο μέλλον. Αυτές οι συμπεριφορές είναι σκόπιμες και προορίζονται να βλάψουν ή να παρηγορήσουν το θύμα.

   Μπορεί να λάβει πολλές διαφορετικές μορφές. Να είναι σωματικό, λεκτικό, διαπροσωπικό ή εικονικό (διαδικτυακά). Μπορεί να είναι παραπλανητικό και άπιαστο. Ο λεκτικός εκφοβισμός, όπως η κατάχρηση, είναι το πιο διαδεδομένο είδος εκφοβισμού τόσο για αγόρια όσο και για κορίτσια. Ο εκφοβισμός είναι πιο διαδεδομένος στα σχολεία, αλλά μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε, ακόμη και σε ένα εργασιακό περιβάλλον. Είναι συνηθισμένο σε μη δομημένα περιβάλλοντα όπως παιδικές χαρές, καφετέριες, διαδρόμους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Καθώς τα ηλεκτρονικά gadget (κινητά,τάμπλετ κ.α) γίνονται όλο και πιο πανταχού παρόντα τα τελευταία χρόνια, ο διαδικτυακός εκφοβισμός έχει προσελκύσει περισσότερη προσοχή. Παρά την επικράτηση του, ο διαδικτυακός εκφοβισμός έρχεται τρίτος μετά τον λεκτικό και σωματικό εκφοβισμό. Ο εκφοβισμός είναι, γενικά, μια κοινή μορφή κοινωνικής εμπειρίας που οι νέοι σχετίζονται με την επιλογή.

   Η αιτιολογία του εκφοβισμού είναι πολύπλευρη και μπορεί να επηρεαστεί από διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων ατομικών, κοινωνικών και οικογενειακών ανησυχιών. Η κατανόηση των υποκείμενων λόγων που αυξάνουν την πιθανότητα εκφοβισμού είναι κρίσιμη.

Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι εκφοβισμού, ορισμένοι παράγοντες κινδύνου μπορεί να παρασύρουν τους εκφοβιστές στα θύματά τους.

Θύματα

Παιδιά ή ακόμη και ενήλικες που είναι πιο αδύναμα (από τους νταήδες) .

Παιδιά που δεν είναι σαν τους συμμαθητές τους.

Μπορεί να υπάρχουν συναισθήματα προσωπικής ανεπάρκειας. 

Τα παιδιά που είναι κοινωνικά απομονωμένα, έχουν λίγους φίλους.

Θύτες

Αυτά τα παιδιά ή ακόμη και ενήλικες μπορεί να εμφανίσουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

Επιθετική συμπεριφορά που μπορεί να απογοητευτεί γρήγορα

Την τάση να κατηγορούν τους άλλους για τα προβλήματά τους

Δεν είναι σε θέση να δεχτούν την ευθύνη για τις πράξεις τους.

Μπορεί να είναι πολύ ανταγωνιστικοί και να ανησυχούν για τη φήμη ή τη δημοτικότητά τους.

Μπορεί να έχει φίλους νταήδες,με μεγαλύτερη επιρροή. Μπορεί να δει μια εχθρική υπόδειξη στις πράξεις των άλλων.

Μπορεί να είναι επιθυμητή η εξουσία ή η υπεροχή.

   Ένας νταής δεν χρειάζεται να είναι μεγαλύτερος ή δυνατότερος από το θύμα του. Η ανισορροπία μπορεί να προκληθεί από διάφορους παράγοντες, όπως η δημοτικότητα, η δύναμη ή η γνωστική ικανότητα. Ο εκφοβισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση της κοινωνικής θέσης κάποιου.

Ο εκφοβισμός ως ομαδικό φαινόμενο

Ο εκφοβισμός έχει χαρακτηριστεί ως «ομαδικό φαινόμενο» με πολλαπλούς συνομηλίκους

διαφορετικούς ρόλους εκτός από τη δυάδα δράστη-στόχου (Olweus, 1993b, 2001· Salmivalli,

2001, 2010, 2014).

Εκτός από τους δράστες και τους στόχους, οι τέσσερις βασικοί ρόλοι των συμμετεχόντων σε τυπικά γεγονότα εκφοβισμού είναι:

• προσωπικό υποστήριξης• ενισχυτές • υπερασπιστές • θεατές

   Οι βοηθοί είναι νέοι που βοηθούν τον νταή μετά την έναρξη του επεισοδίου.Οι ενισχυτές είναι άτομα που εγκρίνουν τον εκφοβισμό γελώντας ή επιδεικνύοντας άλλες εκδηλώσεις υποστήριξης. Οι υπερασπιστές είναι νέοι που βοηθούν ενεργά τον στόχο του εκφοβισμού. Οι παρευρισκόμενοι, συχνά γνωστοί ως θεατές, είναι άτομα που βλέπουν το περιστατικό εκφοβισμού αλλά δεν παίρνουν ενεργό ρόλο.

   Υπάρχουν συγκεκριμένες ομάδες νέων που είναι πιο ευάλωτες στο bullying, συμπεριλαμβανομένων των νέων που έχουν αναπηρία, νέοι που είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι και νέοι που ταυτίζονται ως gay.

Οι επιπτώσεις του εκφοβισμού

   Ο εκφοβισμός είναι ένα σοβαρό ζήτημα δημόσιας υγείας, ωστόσο θεωρείται από καιρό ως ιεροτελεστία για τους εφήβους και τους εφήβους. Ο εκφοβισμός, από την άλλη πλευρά, δεν είναι μια φυσική πτυχή της παιδικής ηλικίας.

Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό;

   Η συνδεσιμότητα ενός παιδιού ή ενός εφήβου με άλλα άτομα λειτουργεί ως βασικός προστατευτικός παράγοντας έναντι ζητημάτων που προκαλούνται από τον εκφοβισμό. Οι οικογένειες είναι μια από τις πιο ισχυρές επιπτώσεις στην ανάπτυξη των παιδιών.Ως αποτέλεσμα, οι οικογένειες μπορούν να παίξουν ρόλο στην πρόληψη του εκφοβισμού. 

Ενδείξεις

• Οι σωματικοί τραυματισμοί, οι πονοκέφαλοι, οι δυσκολίες ύπνου ή άλλα σωματικά συμπτώματα που δεν εξηγούνται πλήρως από μια γνωστή ιατρική πάθηση μπορούν και πρέπει να αναγνωριστούν από τους γονείς ως σημάδια ότι το παιδί τους υφίσταται εκφοβισμό.

• Κατάθλιψη, άγχος, αυτοτραυματική συμπεριφορά (συχνή μεταξύ των κοριτσιών), καθώς και εχθρότητα, βία και επικίνδυνη και παρορμητική συμπεριφορά (πιο συχνή για τα αγόρια).

• Χαμηλότεροι μέσοι όροι βαθμών ή βαθμολογίες εξετάσεων σε σχέση με τα προηγούμενα έτη.

• Οι κακές αλληλεπιδράσεις με τους συνομηλίκους, τα προβλήματα υγείας και η εχθρότητα μπορεί να επηρεάσουν τόσο τους δράστες όσο και τους στόχους.

   Τα σχολεία είναι μοναδικά τοποθετημένα για την καταπολέμηση της συμπεριφοράς εκφοβισμού. Πρέπει να απαιτείται ατμόσφαιρα χωρίς "όπλα". Πολλά σχολεία έχουν ήδη θεσπίσει κανόνες κατά του εκφοβισμού που περιλαμβάνουν τον τρόπο αντιμετώπισης των εκφοβιστών, των στόχων και των μαρτύρων. Πολλά σχολεία περιλαμβάνουν ένα "κουτί εκφοβισμού" όπου οι μαθητές μπορούν να αναφέρουν ανώνυμα τον εκφοβισμό.

   Οι γονείς ίσως να έχουν ενδοιασμούς και να δυσκολεύονται να συζητήσουν το πρόβλημα του εκφοβισμού με τον δάσκαλο ή τον σύμβουλο του παιδιού τους. Όμως θα πρέπει να το αναφέρουν άμεσα, γιατί η ευημερία των παιδιών είναι πρωτεύον μέλημα.

References:

Dodge KA (2008), Framing public policy and the prevention of chronic violence among American youth, The American Psychologist, [PubMed : 18855489] 

Frisén A, Jonsson AK, Persson C (2007), Adolescents' perception of bullying: who is the victim? Who is the bully? What can be done to stop bullying? Puberty. [PubMed : 18229509] 

Garcia E. H, Peres-Jimenez A, Espelt A, Nebot Adel M (2013), Bullying among students: differences between victims and perpetrators. Gatcheta sanatoriums. [PubMed : 23416025]

Nansel TR, Overpeck M, Pilla RS, Ruan WJ, Simons-Morton B, Scheidt P (2001), Bullying behaviors among US youth: prevalence and association with psychosocial adjustment. GLASS. [PubMed : 11311098]

Olweus D (1994), Bullying at school: key facts and results of a school intervention program. Journal of Child Psychology and Psychiatry, and Allied Disciplines. [PubMed: 7806605]

Salmivali G, Kaukiainen A, Voten M (2005), Anti-bullying intervention: implementation and outcome. The British Journal of Educational Psychology. [PubMed : 16238877]

Suzanne Le Minstrel (2020), Preventing Bullying: Consequences, Prevention and Intervention, JYD

Waseem M, Ryan M, Foster CB, Peterson J (2013), Assessment and management of bullied children in the emergency department. Pediatric emergency care. [PubMed : 23462401]